مریم
مریما!
داستانِ پر رنجِ تو را،
خنده و آهِ تو را،
بذله های بی غل و غشِ تورا
بارها بوییدم.
مریما!
چهره پرشکن از درد تورا،
دست فرسوده از رنج تو را،
در دلم بوسیدم.
مریم ای نازگل باغ پدر!
تو چه سان
قافله سالار سخن حق شده ای؟
تو که در کاخ تنعم
جلوه ها می کردی
از چه رو
سخت چو آهن شده ای؟
ساده دل، بی منت،
کاوۀ پرچمِ آذر شده ای.
پای تو زخم است ولی،
قدمت
ثابت و محکم مانده؛
چهره ات پیر وچروکیده
دیده ات
از دل و دلدادگی و دلداری،
سادگی، زیبایی،
چشمۀ گوهرِ ماتم شده است.
چه بسا چشمانت،
مست از سِر یقین،
هردمی باز جوانتر شده است.
تو که از راه مهیب،
راهِ پر وحشت و خون،
توشه ای از گل ایمان داری؛
خود بگو آخر تو،
چه کم از آرش و رستم داری؟
منوچهر خاکی
25/12/90
