تاریخچۀ اول ماه مه
نویسنده: اَلِگزاندِر تراکتِنبِرگ
ترجمه: منوچهر خاکی
بخش اول:
مبدأ اول ماه مه، به شکلی تفکیک ناپذیر با مبارزه برای روز
کاری کوتاه تر گره خورده است- درخواستی با اهمیت چشمگیر سیاسی برای طبقۀ کارگر.
این مبارزه تقریباً از آغاز پیدایش نظام کارخانه ای در ایالات متحدۀ آمریکا،
پدیدار گشت.
اگرچه به نظر می رسد که درخواست دستمزدهای بالاتر، متداول ترین
موجب برای اعتصاب های آغازین در این کشور بوده اند، مسئلۀ ساعات کوتاهتر و حق
سازماندهی، همیشه هنگامی که کارگران درخواست های خود را تنظیم می کردند، در پیش نظر،
نگه داشته شده است. به همان سان که استثمار در حال تشدید شدن بود و کارگران بیشتر
و بیشتر فرسودگی ناشی از ساعات کار، به شکلی غیر انسانی، طولانی را احساس می
کردند، تقاضا برای یک کاهش محسوس در ساعات کار، بیشتر جنبۀ رسمی پیدا می کرد.
قبلاً در آغاز قرن نوزدهم، کارگران در ایالات متحدۀ آمریکا،
نارضایتی خود را از شیوۀ کار کردن "از طلوع تا غروب"، که در آن زمان روز
کاری رایج بود، علنی کرده بودند. چهارده، شانزده، و حتی هجده ساعت کار در روز،
نادر نبود. در زمان تلاش توطئه آمیز بر علیه رهبران اعتصاب طناب بافان فیلادلفیا
در سال 1806، چنین مطرح شد که کارگران برای یک روز کاری نوزده تا بیست ساعته
استخدام شده بودند.
سالهای دهه های بیست و سی [قرن بیستم]، انباشته از اعتصاب
ها برای کاهش ساعات کار است و در بسیاری از مراکز صنعتی، درخواست های مشخص برای یک
روز کاری ده ساعته پیشنهاد می شد. سازمان هایی که به عنوان نخستین اتحادیه های
کارگری جهان در نظر گرفته می شوند، اتحادیۀ کارگران مکانیک فیلادلفیا، و یکی که دو
سال پیش از آنها، در انگلستان شکل گرفت، مشخصاً می توانند به اعتصاب کارگران صنف
ساختمان، در سال 1827، برای روز کاری ده ساعته، نسبت داده شوند. در مدت اعتصاب
نانوا ها در نیویورک، در سال 1834، نشریۀ "وُرکینگ مِنز اَدوُکِیت"
(مدافع مردان کار)، گزارش کرد که "کارگران مزدور استخدام شده در کسب و کار
قرص نان، به مدت چهار سال از شرایطی بدتر از بردگان مصری، در حال رنج بردن بوده
اند". آنها می بایست به طور میانگین، هجده تا بیست ساعت از بیست و چهار ساعت
را کار کنند.
درخواست در آن محلات برای یک روز کاری 10 ساعته به زودی به
یک جنبش فرا روئید، که اگرچه، با مانع بحران های 1837، مواجه شد، حکومت فدرال رئیس
جمهور ون بارن را به سمت صدور فرمان روز کاری 10 ساعته، برای همۀ کسانی که برای
حکومت کار می کنند، سوق داد. در هر صورت، مبارزه برای عمومیت روز کاری ده ساعته،
در طول دهه های بعد ادامه پیدا کرد. این درخواست تنها زمانی در تعدادی از شاخه های
صنعتی تأمین شد، که کارگران آغاز کردند که شعار روز کاری 8 ساعته را مطرح سازند.
فعالیت تب آلود برای سازماندهی اتحادیه های کارگری در سال های دهۀ پنجاه، به این
درخواست چنان تکانه ای داد، که به هر روی به دلیل بحران های سال 1857، مورد
بازبینی قرار گرفت. معذلک، این درخواست پیش از آغاز بحران، در چند اتحادیۀ خوب
سازماندهی شده، دست بالا را گرفت. جنبش برای روز کاری کوتاهتر، تنها مختص ایالات
متحدۀ آمریکا نبود، بلکه در هرکجا که کارگران تحت نظام سرمایه داریِ در حال سربرآوردن،
استثمار می شدند، رایج بود. این امر از این واقعیت مشهود می گردد که کارگران صنف
ساختمان در استرالیای بسیار دور، شعار "8 ساعت کار، 8 ساعت تفریح، و 8 ساعت
استراحت" را مطرح ساختند و در تأمین آن در سال 1856، کامیاب بودند.
ادامه دارد...
یادداشت ناشر: تاریخچۀ اول ماه مه نخستین بار در سال 1929
منتشر شد و سپس نسخه های متعددی از آن باز نشر شد، تا حدی که گردش آن به رقمی
متجاوز از نیم میلیون نسخه رسید. این جزوه چاپ مجدد نسخۀ تجدید نظر شدۀ منتشر شده
توسط موسسۀ انتشاراتی اینترنشنال نیویورک در سال 1947 است.
انتشار توسط: مانیکا باروئا، کلکته، هندوستان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر