تاریخچۀ اول ماه مه
نویسنده: اَلِگزاندِر تراکتِنبِرگ
ترجمه: منوچهر خاکی
بخش چهارم: اول ماه مه در ایالات متحده متولد شد
موجودیت انترناسیونال اول در سال 1872، وقتی که ستاد های آن
از لندن به نیویورک انتقال یافت به عنوان یک سازمان بین المللی پایان یافت، اگرچه
رسماً تا سال 1876 منحل نشد. در نخستین کنگرۀ انترناسیونال بازسازی شده، که بعداً
به نام انترناسیونال دوم شناخته شد، برگزار شده در پاریس در سال 1889 بود که روز
اول ماه مه به عنوان روزی که کارگران جهان، سازمانیافته در احزاب سیاسی و اتحادیه
هایشان، قرار بود برای درخواست سیاسی پر اهمیت : روز کاری 8 ساعته، به مبارزه
برخیزند، معین گردید. تصمیم پاریس تحت تأثیر تصمیمی قرار گرفت که پنج سال پیش از
آن توسط هیئت های نمایندگی سازمان کارگران جوان آمریکایی- فدراسیون اتحادیه ها و
اصناف سازمانیافته ایالات متحده و کانادا، که بعداً به اختصار فدراسیون آمریکایی
کار، نامیده شد، اتخاذ شده بود. در چهارمین کنوانسیون این سازمان، به تاریخ 7
اکتبر 1884، قطعنامۀ زیرین به تصویب رسید:
"مطابق با تصمیم اتخاذ شده توسط فدراسیون اصناف
سازماندهی شده و اتحادیه های کارگری ایالات متحده و کانادا، مبنی بر اینکه از اول
ماه مه 1886یک روز کاری قانونی می بایست متشکل از 8 ساعت باشد، ما به همۀ سازمان
های کارگری صاحب صلاحیت توصیه می کنیم که تلاش ورزند تا تاریخ یاد شده، قوانین متبوع
خود را مطابق با این قطعنامه اصلاح نمایند."
اگرچه در این قطعنامه هیچ چیز دربارۀ روش هایی که از طریق
آنها فدراسیون انتظار داشت روز هشت ساعته را برقرار سازد، گفته نشد، به خودی خود
آشکار است که یک سازمان که در آن زمان کمتر از پنجاه هزارنفر از هواخواهانش را
رهبری می کرد، بدون آنکه مبارزه ای را برای آن در کارگاهها، کارخانجات و معادن،
جایی که اعضای آن مشغول کار بودند، سازماندهی کند و بدون آنکه تلاش ورزد که باز هم
تعداد زیادتری از کارگران را وارد عرصۀ کارزار هشت ساعت کار روزانه کند، نمی
توانست اعلام کند که "روز کاری می بایست متشکل از هشت ساعت باشد". این
ماده در قطعنامه که اتحادیه های وابسته به فدراسیون را ملزم می سازد: "تلاش
ورزند تا تاریخ یاد شده، قوانین خود را مطابق با این قطعنامه اصلاح نمایند."،
ارجاع به موضوع منافع اعتصاب به اعضای خود می داد، و اینکه از آنها انتظار می رفت
در اول ماه مه 1886، برای روز کاری هشت ساعته دست به اعتصاب بزنند، و احتمالاً آن
قدر بیرون بمانند تا جایی که به کمک اتحادیه نیاز پیدا کنند. از آنجا که این
اعتصاب قرار بود یک حرکت در سطح ملی باشد و همۀ سازمانهای وابسته را درگیر سازد،
اتحادیه ها مطابق با آئین نامه های خودشان، ملزم بودند که تأیید اعتصاب توسط اعضای
خود را مهیا سازند، به ویژه از آن رو که این حرکت صرف مبالغ مالی را اجتناب ناپذیر
می کرد. باید به یاد آورده شود که فدراسیون، درست مانند اِی.اِف. اِل امروزین، بر
مبنای داوطلبانه، بر پایۀ فدراسیون، سازماندهی شده بود و تصمیمات یک کنوانسیون ملی
تنها در صورتی می توانست برای اتحادیه های وابسته الزام آور باشد که اتحادیه ها
این تصمیمات را تأیید می کردند.
ادامه دارد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر