تاریخچۀ اول ماه مه
نویسنده: اَلِگزاندِر تراکتِنبِرگ
ترجمه: منوچهر خاکی
بخش هشتم: نظر لنین دربارۀ روز اول ماه مه
لنین در زمان آغاز فعالیت هایش در جنبش انقلابی روسیه برای شناساندن روز اول ماه مه به
کارگران روسی به عنوان روز تظاهرات و مبارزه، مساعدت می کرد. هنگامی که در سال
1896 لنین در زندان بود، جزوه ای دربارۀ اول ماه مه برای اتحادیۀ سن پترزبورگ
آزادی طبقۀ کارگر، یکی از اولین گروه های سیاسی مارکسیست در روسیه، نوشت. جزوه به
صورت قاچاق از زندان خارج شد و 2،000 نسخۀ از طریق دستگاه استنسیل کپی شده، در
میان کارگران 40 کارخانه توزیع شد. آن جزوه بسیار کوتاه بود و با سبک خودویژۀ لنین
به صورت ساده و صریح نوشته شده بود، تا کارگران با حداقل میزان رشد نیز بتوانند آن
را درک کنند. "هنگامی که یک ماه بعد اعتصابات مشهور نساجی سال 1896 به وقوع
پیوست، کارگران به ما می گفتند که اولین تکانه توسط جزوۀ کوچولوی سادۀ روز اول ماه
مه به آنها داده شد". این را یکی از معاصرین که در نشر آن همکاری داشت، در
جایی نوشت.
لنین پس از گفتن به کارگران که آنها چگونه برای منفعت صاحبان
کارخانجاتی که در آن کار می کنند، مورد استثمار قرار می گیرند، و چگونه حکومت
آنهایی که درخواست بهبود در شرایط کارشان می کنند، را مورد پیگرد قرار می دهد، به
نوشتن دربارۀ اهمیت روز اول ماه مه پرداخت.
"در فرانسه، انگلستان، آلمان، و سایر کشورهایی که
کارگران قبلاً در اتحادیه های قدرتمند، متحد شده بودند و تا آن زمان برای خودشان
حقوق بسیاری را تحصیل کرده بودند، آنها در روز 19 آوریل (اول ماه مه) [تقویم روسی
در آن زمان 13 روز عقب تر از اروپای غربی قرار داشت] یک روز تعطیل عمومی را
سازماندهی کردند. آنها با ترک کارخانه های خفقان آور، با پرچم های برافراشته، با
نوای موسیقی، در امتداد خیابانهای اصلی شهرها، با نمایش قدرت رشد یابندۀ مداوم خود
به رؤسا، به راهپیمایی پرداختند. آنها به صورت نمایش های توده ای عظیم که در آنها
با برشماری پیروزی ها بر رؤسا در سالهای پیشین و طرح برنامه برای کارزار در آینده،
سخنرانی هایی انجام می شد، گرد هم می آمدند. در شرایط تهدید به اعتصاب، رؤسا جرآت
نمی کردند که کارگران را برای عدم حضور در کارخانه، در آن روز جریمه کنند. در این
روز کارگران همچنین درخواست اصلی خود را به رؤسا یادآوری می کنند: 8 ساعت کار، 8
ساعت استراحت و 8 ساعت تفریح. این چیزی است که کارگران کشورهای دیگر هم اینک در
حال درخواست آن هستند."
جنبش انقلابی روسیه از روز اول ماه مه بسیار بهره برداری
کرد. لنین در پیشگفتار جزوه ای به نام «روزهای مه در خارکُوف»، منتشر شده در
نوامبر سال 1900، نوشت:
"در شش ماه دیگر، کارگران روسیه مراسم اول ماه مه
اولین سال قرن جدید را برگزار خواهند کرد، و زمان آن است که ما کار فراهم سازی تمهیدات
لازم برای سازماندهی مراسم در بیشترین مراکز ممکن، و با بیشترین تعداد شرکت
کنندگان ممکن، و بهترین نحوۀ ممکن، نه فقط از نظر تعداد افرادی که در آنها شرکت می
کنند، بلکه همچنین از نظر نحوۀ سازماندهی، آگاهی طبقاتی که برملا خواهند ساخت، عزمی
که برای شروع کارزار مهارناپذیر برای آزادی سیاسی مردم روسیه نشان خواهند داد، و
تبعاً برای یک فرصت آزادانۀ رشد طبقاتی پرولتاریا و مبارزۀ آزادانه اش برای
سوسیالیسم، را آغاز کنیم."
اینکه لنین چگونه اهمیت نمایش های خیابانی روز اول ماه مه
را در نظر می گرفت را می توان از اینجا مشاهده کرد که او توجه را در زمان شش ماه
آتی به آن سمت معطوف میدارد. برای او روز اول ماه مه یک مظهر وحدت برای
"کارزار مهارناپذیر در راه آزادی سیاسی مردم روسیه"، در راستای "رشد
طبقاتی پرولتاریا و مبارزۀ آزدانۀ آن برای سوسیالیسم" بود.
لنین با به صحبت از اینکه چگونه روز اول ماه مه "می
تواند تبدیل به نمایش های عظیم خیابانی شود"، این سئوال را مطرح می سازد که
چرا برگزاری مراسم روز اول ماه مه در خارکُوف در سال 1900، "رویدادی با اهمیت
چشمگیر بود،" و پاسخ می دهد، "مشارکت توده ای کارگران در اعتصاب، گردهم
آیی های توده ای عظیم در خیابان ها، افراشته شدن پرچم های سرخ، ارائۀ درخواست های
مطرح شده در جزوه ها و سرشت انقلابی این درخواست ها- هشت ساعت روز کاری و آزادی
سیاسی."
لنین رهبران حزب خارکف را برای پیوند زدن بین درخواست روز
کاری هشت ساعته با سایر درخواست های صرفاً اقتصادی و جزئی، ملامت می کند، زیرا او نمی
خواهد که به هیچ شکلی، سرشت سیاسی روز اول ماه مه، در پشت ابر قرار گیرد. او در
این مقدمه می نویسد:
"اولین این درخواست ها [هشت ساعت کار روزانه] درخواست
عمومی مطرح شده توسط پرولتاریا، در همۀ کشورها است. این واقعیت که این درخواست
مطرح شد، نشان می دهد که کارگران پیشرفتۀ خارکوف همبستگی خود را با جنبش کارگری
سوسیالیست بین المللی تشخیص می دهند. ولی دقیقاً به همین دلیل درخواستی مانند این
نمی بایست در میان درخواست هایی کم اهمیت مانند رفتار بهتر از جانب سرکارگران، یا
ده درصد افزایش دستمزد، قرار داده شود. درخواست برای روز کاری هشت ساعته، در هر
صورت، درخواستی برای همۀ پرولتاریا است، که نه به افراد مجزای کارفرما، بلکه خطاب
به حکومت به عنوان نمایندۀ کل نظام سیاسی و جامعۀ امروزین، به طبقۀ سرمایه دار، به
عنوان یک کل واحد، دارندگان تمام ابزارهای تولید، ارائه شده است."
ادامه دارد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر