تاریخچۀ اول ماه مه
نویسنده: اَلِگزاندِر تراکتِنبِرگ
ترجمه: منوچهر خاکی
بخش دهم: روز اول ماه مه در زمان جنگ اول جهانی
خیانت رهبران سوسیال دمکرات در زمان جنگ با شفافیت گستاخانه
ای در روز اول ماه مه سال 1915، آشکار گشت. این برآمد منطقی سیاست آشتی طبقاتی بود
که آنها در اوت 1914، در مقابل دولت های امپریالیستی در پیش گرفتند. سوسیال
دمکراسی آلمان کارگران را فرا خواند که بر سر کار بمانند؛ سوسیالیست های فرانسوی
در بیانیه ای مخصوص به مقامات اطمینان دادند که آنها نباید از اول ماه مه وحشت
داشته باشند. رویکرد مشابهی در میان اکثریت سوسیالیست های کشورهای متخاصم می
توانست مشاهده شود. فقط این بلشویک های روسیه و اقلیت های انقلابی در سایر کشورها
بودند که به راستی به سوسیالیسم و انترناسیونالیسم پایبند ماندند. صداهای لنین،
لوگزامبورگ، و لیبکِنِشت بر علیه بوالهوسی های سوسیال -شوینیستی برخاست. اعتصابات بخشی و کشمکش
های آشکار در خیابان ها در روز اول ماه مه 1916، نشان داد که کارگران در همۀ
کشورهای متخاصم در حال آزادسازی خویش از زیر نفوذ زهزآگین رهبران خیانت پیشۀ خود
هستند. از نظر لنین، همچنان که از نظر همۀ انقلابیون، "اضمحلال اُپُورتُونیسم
( اضمحلال انترناسیونال دوم-نویسنده) برای جنبش کار، سودمند است" و فراخوان
لنین برای تشکیل انترناسیونال جدیدی، آزاد از بند خائنان، مطالبۀ روز بود.
کنفرانس های سوسیالیستی زیمِروالد (1915) و کینتال (1916)
منجر به متبلور شدن احزاب انترناسیونالیست انقلابی و اقلیت ها در زیر شعار لنین
مبنی بر تبدیل جنگ امپریالیستی به جنگ داخلی شد. نمایش های عظیم خیابانی در برلین
در روز اول ماه مه 1916، سازماندهی شده توسط کارل لیبکِنِشت و پیروان او در جنبش
سوسیالیستی، گواهی بود بر نیروهای حی و حاضر طبقۀ کارگر، علی رغم ممانعت های پلیس
و مخالفت رهبری رسمی.
در ایالات متحدۀ آمریکا برگزاری روز اول ماه مه در هنگام
اعلام جنگ در سال 1917، رها نشد. عناصر پرولتاریایی در احزاب سوسیالیست قطعنامۀ
حزب تصویب شده در همایش اضطراری سنت لوئیز در اوائل آوریل را جدی گرفتند و از روز
اول ماه مه برای اعتراض بر ضد جنگ امپریالیستی، سود جستند. در روز اول ماه مه 1919
در کلیولَند توسط چارلز ای. راضِنبرگ، که در آن زمان، دبیر محلی اس. پی. بود، و
بعداً یکی از بنیانگذاران و دبیر کل حزب کمونیست شد، تظاهرات سازماندهی و برگزار
شد. متجاوز از 20،000 کارگر در خیابان های پابلیک اسکوئِیر رژه رفتند و در آنجا
هزاران نفر دیگر نیز به آنان ملحق شدند. پلیس به شکل وحشیانه ای به همایش یورش
برد، و یک تن را کشت و فرد دیگری را به گونه ای مهلک زخمی کرد.
روز اول ماه مه 1917، روزهای ژوئیه و بالاخره روزهای اکتبر
در روسیه جز صحنه هایی از رشد و گسترش انقلاب به سمت مراحل انجامش نبودند. انقلاب
روسیه که عصر جدیدی را در تاریخ بشریت آغاز کرد، تحرک و اهمیتی نوین به سنت روز
اول ماه مه داد. پیروزی قدرت پرولتاریایی در یک ششم سطح کرۀ زمین، آرزوهایی را که توسط رهبران فدراسیون آمریکایی کار در تظاهرات
روز اول ماه مه در یونیون اسکوئِیر نیویورک سال 1890، بیان شده بود، را در زندگی
واقعی محقق ساخت. در قطعنامۀ عرضه شده به توده های شرکت کننده در اعتصاب در آن مقطع
زمانی، چنین آورده شد: "حین کارزار برای روز کاری هشت ساعته، هدف نهایی-
الغای نظام مزدی [سرمایه داری]- را از نظر دور نخواهیم داشت." کارگران روسیه
ثابت کرده بودند که برای رسیدن به چنین هدفی، اولین بودند. ولی تا سال 1917، رهبران
فدراسیون آمریکایی کار از اهدافی که در سال 1890 اعلام شده بود، بسیار دور شده
بودند. دغدغۀ نخستین آنها حفظ نظام سرمایه داری و هموار کردن راه برای پیشرفت
امپریالیسم آمریکایی بود. آنها نمی خواستند که کارگران آمریکایی از دستاورهای
تاریخی پرولتاریای روسیه که معنای نوینی به روح مبارزۀ اول ماه مه داده بود، روزی
که طبقۀ کارگر همبستگی بین المللی خود و هدفش مبنی بر رهایی از استثمار سرمایه
داری و بردگی مزدی را اعلام کرده بود، الهام بگیرند.
چارلز روضِنبِرگ برای شمارۀ روز اول ماه مه 1923 هفته نامۀ
«کارگر» چنین نوشت: "روز اول ماه مه- روزی که در قلوب سرمایه داران وحشت و در
دلهای کارگران بذر امید می پاشد- کارگران در گسترۀ گیتی- امسال جنبش کمونیستی را
در ایالات متحدۀ آمریکا، از هر زمان در تاریخ آن قدرتمندتر خواهد یافت... راه رسیدن
به دستاوردهای بزرگتر روشن است، و در ایالات متحدۀ آمریکا مثل هرجای دیگر جهان،
آینده به کمونیسم تعلق دارد."
در یکی از شماره های هفته نامۀ «کارگر» برای یک نسل پیش،
یوجین وی. دِبس، در یک شمارۀ ویژۀ روز اول ماه مه، که در تاریخ 27 آوریل 1907
منتشر شد، چنین نوشت: "این اولین و تنها روز کارگر بین المللی است. آن به
طبقۀ کارگر تعلق دارد و به انقلاب اختصاص دارد."
برای خنثی سازی سنت ستیزه جویانۀ در حال رشد اول ماه مه،
رهبران فدراسیون آمریکایی کار، فقط به رسمیت شناختن روز کارگر، اولین دوشنبۀ
سپتامبر را ترویج می کردند. این روز اصالتاً در یک مقیاس محلی در سال 1885،
پذیرفته شده بود و بعداً توسط حکومت های ایالتی گوناگون به عنوان پادزهر مراسم روز
اول ماه مه، به رسمیت شناخته شد. پادزهر دیگر توسط دستگاه اداری هوور، با کمک رهبران
فدراسیون آمریکایی کار (اِی. اِف. آو اِل)، از طریق اعلام روز اول ماه مه، به عنوان
روز بهداشت کودک، برپا شد. در هر صورت، معنای واقعی این علاقۀ ناگهانی به رفاه
کودک را، می توان از طریق جمع آوری از منابع زیر در موضوع یک گزارش تسلیم شده به
همایش «اِی. اِف. آو اِل» توسط شورای اجرایی آن دریافت: "کمونیست ها هنوز روز
اول ماه مه را حفظ می کنند. همان گونه که از طریق قطعنامۀ تصویب شده توسط کنگره از
رئیس جمهور خواسته شد که اعلامیه ای برای
فراخواندن مردم ایالات متحدۀ آمریکا، به ملاحظۀ روز اول ماه مه به عنوان روز
بهداشت کودک، صادر کند، از این پس روز اول ماه مه به عنوان روز بهداشت کودک، شناخته
خواهد شد. هدف ایجاد حساسیت برای یک دورۀ یک ساله نسبت به مراقبت از سلامتی کودکان
است. این ارزنده ترین هدف است. در عین حال روز اول ماه مه از این پس به عنوان روز
اعتصاب یا روز کمونیست، شناخته نخواهد شد."
ادامه دارد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر