تاریخچۀ اول ماه مه
نویسنده: اَلِگزاندِر تراکتِنبِرگ
ترجمه: منوچهر خاکی
بخش هفتم: روز اول ماه مه بین المللی می شود
گامپِرز در اتوبیوگرافی (خود زیستنامه) اش، شرح می دهد که
چگونه فدراسیون آمریکایی کار مساعدت کرد تا روز اول ماه مه را یک روز تعطیل کارگری
بین المللی سازد: " به موازات آنکه برنامه ها برای جنبش هشت ساعت کار گسترش
می یافت، ما به طور مداوم در حال پی بردن به این نکته بودیم، که چطور می توانیم
هدف خود را وسعت ببخشیم. همانطور که به زمان گردهم آیی کنگرۀ بین المللی انسان های
کار نزدیک می شدیم، به ذهن من خطور کرد که ما می توانیم با ابراز همدردی در سطح
جهانی از طریق کنگره، به جنبشمان مساعدت کنیم." گامپِرز که تا آن زمان، همۀ
صفت های رفرمیسم و سازشکاری را که بعداً در سیاست همکاری طبقاتی اش، به اوج خود
رسید را از خود نشان داده بود، آماده بود که پشتیبانی یک جنبش در درون کارگران
سوسیالیست را کسب کند، نفوذی که او با قدرت با آن مقابله می کرد.
در روز 14 ژوئیه 1989، صدمین سالگرد سقوط زندان باستیی
(باستیل)، در پاریس رهبران جنبش های سوسیالیستی سازمان یافته از سرزمین های متعدد،
گرد هم آمدند تا یک بار دیگر یک سازمان بین المللی کارگران، مطابق الگویی که بیست
و پنج سال پیش از آن توسط آموزگاران کبیر، کارل مارکس و فردریک انگلس تشکیل شده
بود، را شکل بخشند. آنان که در گردهم آیی مؤسس چیزی که قرار بود انترناسیونال دوم
شود، حضور پیدا کردند، از هیئت های آمریکایی دربارۀ کارزار هشت ساعت کار در آمریکا
در مدت سالهای 1886-1884، و از سرگیری جنبش، شنیدند. با الهام از الگوی کارگران
آمریکایی، کنگرۀ پاریس، تصمیم زیرین را اتخاذ نمود:
"کنگره تصمیم گرفت که یک تظاهرات بین المللی عظیم را
سازماندهی کند، تا در تمامی کشورها و در تمامی شهرها، در یک روز معین توده های
زحمتکش از مقامات حاکمیت کاهش قانونی روز کاری را به هشت ساعت، و نیز اجرای سایر
تصمیمات کنگرۀ پاریس را درخواست کنند. از آنجا که تظاهرات مشابهی قبلاً توسط
فدراسیون آمریکایی کار، در همایش دسامبر 1888 آن در سنت لوئیز برای روز اول ماه مه
1890، تصمیم گیری شده است، این روز برای تظاهرات بین المللی مورد پذیرش قرار می
گیرد. کارگران کشورهای مختلف موظف به سازماندهی این تظاهرات مطابق با شرایط غالب
در هر کشور هستند."
روز اول ماه مه 1890، در بسیاری از کشورهای اروپایی برگزار شد،
و در ایالات متحدۀ آمریکا، اتحادیۀ درودگران تحت رهبری پیتِر مَک گوایِر سوسیالیست
و برخی دیگر از صنوف ساختمان وارد یک اعتصاب عمومی برای هشت ساعت کار روزانه شدند.
علیرغم وجود قوانین استثنایی بر ضد سوسیالیست ها، کارگران در شهرهای صنعتی متعددی
در آلمان، روز اول ماه مه را برگزار کردند. به شکل مشابه در سایر پایتخت های
اروپایی تظاهرات برگزار شد، اگرچه مقامات دربارۀ آن هشدار داده بودند و تلاش
ورزیدند که آنها را سرکوب کنند. در ایالات متحدۀ آمریکا، شیکاگو و نیویورک، بخصوص،
تظاهرات از برجستگی عظیمی برخوردار شد. چندین هزار نفر به پشتیبانی از درخواست روز
کاری هشت ساعته، در خیابان ها به راه پیمایی پرداختند؛ و تظاهرات در شرایطی به
پایان رسید که گردهم هایی های عظیمی در محوطۀ باز نقاط مرکزی تشکیل شده بود.
در کنگرۀ بعدی، در بروکسل در سال 1891، انترناسیونال هدف
اصلی روز اول ماه مه، درخواست روز کاری هشت ساعته، را تکرار کرد ولی اضافه کرد که
این روز باید همچنین در خدمت تظاهراتی در راستای درخواست هایی برای بهبود بخشیدن
به شرایط کار، و تأمین صلح ما بین ملت ها نیز قرار داشته باشد. قطعنامۀ بازنگری
شده، به ویژه بر روی اهمیت "سرشت طبقاتی تظاهرات اول ماه مه"، برای روز
کاری هشت ساعته و سایر درخواست هایی که می توانست منجر به "تعمیق مبارزۀ
طبقاتی" شود، تأکید می کرد. قطعنامه همچنین درخواست می کرد که "هرکجا که
میسر است"، کار باید متوقف گردد. اگرچه ارجاع به اعتصاب در اول ماه مه، فقط
جنبۀ شرطی داشت، انترناسیونال آغاز به وسعت بخشیدن و همنوازی بخشیدن به اهداف
نمایش های خیابانی کرد. محافل کارگری بریتانیا، با امتناع از پذیرش حتی پیشنهاد
مشروط اعتصاب در روز اول ماه مه، فرصت طلبی خود را به نمایش گذاشتند و به همراه
سوسیال دمکرات های آلمانی، به نفع به تعویق انداختن تظاهرات روز اول ماه مه به
یکشنبۀ پس از آن رأی دادند.
ادامه دارد...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر